Vraag van de week: ‘Hebben vaders altijd recht op co-ouderschap?’

Bregje (41): “Mijn man was altijd aan het werk en bemoeide zich amper met de kinderen. Nu we gaan scheiden, wil hij opeens co-ouderschap. Heeft hij daar recht op?”

Mr. Raya Oranje-Jorna, familierechtadvocaat en mediator bij Van Hilten Advocaten & Mediators: “Dit is een vraag die ik in mijn praktijk heel vaak krijg. Vooral bij traditionele huwelijken, waarin moeder voor de kinderen zorgt en vader snoeihard werkt en weinig tijd voor ze heeft. Als het tot een scheiding komt, is vader bang dat hij zijn kinderen nooit meer zal zien. Moeder is huiverig dat ze naast haar huwelijk en haar levensstandaard ook nog haar kinderen kwijtraakt, die toch altijd tot háár domein behoorden. Als er dan ook nog emoties in het spel zijn – bijvoorbeeld omdat zij het gevoel heeft te zijn verlaten voor een ander – kan het moeilijk zijn om in te zien dat het voor de kinderen juist goed is dat vader nu wél tijd voor hen wil vrijmaken.

Maar de wet is heel duidelijk: de vader heeft recht op een gelijkwaardige zorgregeling. Ook als hij daarmee meer tijd met de kinderen doorbrengt dan daarvoor. Het is in de wet zo geregeld dat gescheiden ouders elkaar in staat moeten stellen voor de kinderen te zorgen. Dat hoeft niet per se fiftyfifty te zijn. En een ouder hoeft er ook niet altijd zelf te zijn, maar mag een deel van de tijd ook best een oppas inzetten. Het belang van het kind weegt altijd het zwaarst, maar het moet natuurlijk ook praktisch haalbaar zijn. In de meeste gevallen regelen ouders die gaan scheiden zelf de verdeling van de zorg voor de kinderen. Bij één op de zeven scheidingen lukt dat niet en wordt de zaak voor de rechter gebracht. Die bekijkt hoe de situatie vóór de scheiding was, maar kan beslissen dat de vader zijn kinderen na de scheiding veel meer gaat zien dan daarvoor.

Tot 1995 werden de kinderen bij een scheiding bijna altijd toegewezen aan de moeder. Zij kreeg standaard de voogdij en de vader werd toeziend voogd. Dit betekende in de praktijk dat vader geen enkele zeggenschap had en zijn kinderen meestal maar eens in de veertien dagen bij zich had. Misschien herinner je je nog de ‘dwaze vaders’, mannen in superheldenpakken die aandacht vroegen voor het feit dat zij hun kinderen amper zagen. Zij hebben dat probleem op de politieke agenda gezet. Nu houden ouders na de scheiding het gezamenlijk gezag en heeft het kind recht op een gelijkwaardige verzorging en opvoeding door beide ouders. Helaas komt het nog steeds voor dat een ouder een beslissing van de rechter over de zorgverdeling naast zich neerlegt en weigert de kinderen naar de ex-partner te laten gaan. Dan kan naleving worden gevraagd met ‘de sterke arm der politie’. Maar dat is natuurlijk een situatie waarin je niet terecht wilt komen. Het belang van het kind moet altijd vooropstaan.”Gepubliceerd op22 augustus 2017 door Raya Oranje-Jorna

Dit artikel is geplaatst op Margriet